دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 674

كسى كز غمزه اى صد عقل بندد اگر تسخر كند بر چرخ و خورشيد دلا مي جوش همچون موج دريا چو خورشيدى و از خود پاك گشتى شكرشيرينى گفتن رها كن شكرشيرينى گفتن رها كن
گر او بر ما نخندد پس كه خندد بود انصاف و انصاف آن پسندد كه گر دريا بيارامد بگندد ز تو چنگ اجل جز غم نرندد وليكن كان قندى چون نقندد وليكن كان قندى چون نقندد