دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 685

ز رويت دسته گل مي توان كرد ز قد پرخم من در ره عشق ز اشك خون همچون اطلس من ز هر حلقه از آن زلفين پربند تو دريايى و من يك قطره اى جان دلم صدپاره شد هر پاره نالان تو قاف قندى و من لام لب تلخ مرا همشيره است انديشه تو رهى دورست و جان من پياده خمش كن زان كه بي گفت زبانى خمش كن زان كه بي گفت زبانى
ز زلفت شاخ سنبل مي توان كرد بر آب چشم من پل مي توان كرد براق عشق را جل مي توان كرد پر گردن كشان غل مي توان كرد وليكن جزو را كل مي توان كرد كه از هر پاره بلبل مي توان كرد ز قاف و لام ما قل مي توان كرد از اين شيره بسى مل مي توان كرد ولى دل را چو دلدل مي توان كرد جهان پربانگ و غلغل مي توان كرد جهان پربانگ و غلغل مي توان كرد