دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 691

اى عشق كه جمله از تو شادند تو پادشهى و جمله عشاق هر كس كه سرى و ديده اى داشت خورشيد تويى و ذره از توست چون بوى عنايت تو باشد چون از بر تو مدد نباشد اى دل برجه كه ماه رويان مستند و طريق خانه دانند تا عشق زيد زيند ايشان تا عشق زيد زيند ايشان
وز نور تو عاشقان بزادند همرنگ تو پادشه نژادند ديدند تو را سرى نهادند وان نور به نور بازدادند زالان همه رستم جهادند گر حمزه و رستمند بادند از پرده غيب رو گشادند زيرا كه نه مست از فسادند تا ياد بود همه به يادند تا ياد بود همه به يادند