دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 700

بيچاره كسى كه مى ندارد بيچاره زمين كه شوره باشد بارى دل من صبوح مستست گفتم به صبوح خفتگان را امروز گريخت شرم از من ساقيست گرفته گوشم امروز جام چو عصاش اژدها شد خاموش و ببين كه خم مستان خاموش و ببين كه خم مستان
غوره به سلف همي فشارد وين ابر كرم بر او نبارد وام شب دوش مي گزارد پامزد ويم كه سر برآرد او بر كف مست كى نگارد يك لحظه مرا نمي گذارد بر قبطى عقل مي گمارد چون جام شريف مي سپارد چون جام شريف مي سپارد