احكام حَنُوط

مسأله . 552 - بعد از تمام شدن غسل، واجب است ميّت را «حَنُوط» كنند، يعنى به محلهاى هفتگانه سجده (پيشانى، كف دستها، سر زانوها و سر دو انگشت بزرگ پاها) كافور بمالند و احتياط آن است مقدارى از كافور روى اين اعضا بگذارند و بايد كافور، پاك و مباح و تازه باشد، بطورى كه عطر معمولى خود را حفظ كند.

مسأله . 553 - احتياط آن است كه اوّل كافور را به پيشانى ميّت بمالند، بعد به اعضاى ديگر و اين كار قبل از كفن كردن، يا در اثناى آن باشد، نه بعد از آن.

مسأله . 554 - كسى كه براى حج يا عمره احرام بسته است اگر از دنيا برود حنوط و هيچ بوى خوش ديگرى براى او جايز نيست.

مسأله . 555 - زنى كه شوهرش مرده و هنوز در عدّه وفات است، حرام است خود را خوشبو كند، ولى اگر بميرد حنوط او واجب است.

مسأله . 556 - احتياط آن است كه ميّت را با مشك و عنبر و عطرهاى ديگر خوشبو نكنند، حتّى براى حنوط، اينها را با كافور مخلوط ننمايند.

مسأله . 557 - اگر كافور به اندازه غسل و حنوط نباشد بنابر احتياط واجب غسل را

مقدّم دارند و اگر براى هفت عضو نرسد پيشانى را مقدم دارند.

مسأله . 558 - شايسته است قدرى تربت حضرت سيّدالشّهداء(عليه السلام) را با كافور مخلوط كنند، امّا بقدرى زياد نباشد كه آن را كافور نگويند.

مسأله . 559 - مستحبّ است دو چوب تر و تازه در قبر همراه ميّت بگذارند، خواه داخل كفن باشد يا بيرون آن.