غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 130

خسرو آنست كه در صحبت او شيرينيست دولت آنست كه امكان فراغت باشد همه عالم صنم چين به حكايت گويند روى اگر باز كند حلقه سيمين در گوش گر منش دوست ندارم همه كس دارد دوست سر مويى نظر آخر به كرم با ما كن جز به ديدار توام ديده نمي باشد باز هر كه ماه ختن و سرو روانت گويد بنده خويشتنم خوان كه به شاهى برسم نام سعدى همه جا رفت به شاهدبازى كافر و كفر و مسلمان و نماز و من و عشق كافر و كفر و مسلمان و نماز و من و عشق
در بهشتست كه همخوابه حورالعينيست تكيه بر بالش بى دوست نه بس تمكينيست صنم ماست كه در هر خم زلفش چينيست همه گويند كه اين ماهى و آن پروينيست تا چه ويسيست كه در هر طرفش رامينيست اى كه در هر بن موييت دل مسكينيست گويى از مهر تو با هر كه جهانم كينيست او هنوز از قد و بالاى تو صورت بينيست مگسى را كه تو پرواز دهى شاهينيست وين نه عيبست كه در ملت ما تحسينيست هر كسى را كه تو بينى به سر خود دينيست هر كسى را كه تو بينى به سر خود دينيست