غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 195

شب عاشقان بي دل چه شبى دراز باشد عجبست اگر توانم كه سفر كنم ز دستت ز محبتت نخواهم كه نظر كنم به رويت به كرشمه عنايت نگهى به سوى ما كن سخنى كه نيست طاقت كه ز خويشتن بپوشم چه نماز باشد آن را كه تو در خيال باشى نه چنين حساب كردم چو تو دوست مي گرفتم دگرش چو بازبينى غم دل مگوى سعدى قدمى كه برگرفتى به وفا و عهد ياران قدمى كه برگرفتى به وفا و عهد ياران
تو بيا كز اول شب در صبح باز باشد به كجا رود كبوتر كه اسير باز باشد كه محب صادق آنست كه پاكباز باشد كه دعاى دردمندان ز سر نياز باشد به كدام دوست گويم كه محل راز باشد تو صنم نمي گذارى كه مرا نماز باشد كه نا و حمد گوييم و جفا و ناز باشد كه شب وصال كوتاه و سخن دراز باشد اگر از بلا بترسى قدم مجاز باشد اگر از بلا بترسى قدم مجاز باشد