غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 242

ميل بين كان سروبالا مي كند ميل از اين خوشتر نداند كرد سرو حاجت صحرا نبود آيينه هست غافلست از صورت زيباى او من هم اول روز دانستم كه عشق صبر هم سودى ندارد كب چشم گر مراد ما نباشد گو مباش يار زيبا گر بريزد خون يار سعديا بعد از تحمل چاره نيست تا مگس را جان شيرين در تنست تا مگس را جان شيرين در تنست
سرو بين كاهنگ صحرا مي كند ناخوش آن ميلست كز ما مي كند گر نگارستان تماشا مي كند آن كه صورت هاى ديبا مي كند خون مباح و خانه يغما مي كند راز پنهان آشكارا مي كند چون مراد اوست هل تا مي كند زشت نتوان گفت زيبا مي كند هر ستم كان دوست با ما مي كند گرد آن گردد كه حلوا مي كند گرد آن گردد كه حلوا مي كند