غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 269

اى ساربان آهسته رو كرام جانم مي رود من مانده ام مهجور از او بيچاره و رنجور از او گفتم به نيرنگ و فسون پنهان كنم ريش درون محمل بدار اى ساروان تندى مكن با كاروان او مي رود دامن كشان من زهر تنهايى چشان برگشت يار سركشم بگذاشت عيش ناخوشم با آن همه بيداد او وين عهد بي بنياد او بازآى و بر چشمم نشين اى دلستان نازنين شب تا سحر مي نغنوم و اندرز كس مي نشنوم گفتم بگريم تا ابل چون خر فروماند به گل صبر از وصال يار من برگشتن از دلدار من در رفتن جان از بدن گويند هر نوعى سخن سعدى فغان از دست ما لايق نبود اى بي وفا سعدى فغان از دست ما لايق نبود اى بي وفا
وان دل كه با خود داشتم با دلستانم مي رود گويى كه نيشى دور از او در استخوانم مي رود پنهان نمي ماند كه خون بر آستانم مي رود كز عشق آن سرو روان گويى روانم مي رود ديگر مپرس از من نشان كز دل نشانم مي رود چون مجمرى پرآتشم كز سر دخانم مي رود در سينه دارم ياد او يا بر زبانم مي رود كشوب و فرياد از زمين بر آسمانم مي رود وين ره نه قاصد مي روم كز كف عنانم مي رود وين نيز نتوانم كه دل با كاروانم مي رود گر چه نباشد كار من هم كار از آنم مي رود من خود به چشم خويشتن ديدم كه جانم مي رود طاقت نميارم جفا كار از فغانم مي رود طاقت نميارم جفا كار از فغانم مي رود