غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 275

چه سروست آن كه بالا مي نمايد كه زاد اين صورت منظور محبوب اگر صد نوبتش چون قرص خورشيد كس اندر عهد ما مانند وى نيست فراغت زان طرف چندان كه خواهى حدي عشق جانان گفتنى نيست درازاى شب از ناخفتگان پرس مرا پاى گريز از دست او نيست رها كن تا بيفتد ناتوانى نشايد خون سعدى بى سبب ريخت نشايد خون سعدى بى سبب ريخت
عنان از دست دل ها مي ربايد از اين صورت ندانم تا چه زايد ببينم آب در چشم من آيد ولى ترسم به عهد ما نپايد وزين جانب محبت مي فزايد و گر گويى كسى همدرد بايد كه خواب آلوده را كوته نمايد اگر مي بنددم ور مي گشايد كه با سرپنجگان زور آزمايد وليكن چون مراد اوست شايد وليكن چون مراد اوست شايد