غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 290

آن نه عشقست كه از دل به دهان مي آيد گو برو در پس زانوى سلامت بنشين كشتى هر كه در اين ورطه خون خوار افتاد يا مسافر كه در اين باديه سرگردان شد چشم رغبت كه به ديدار كسى كردى باز عاشق آنست كه بى خويشتن از ذوق سماع حاش لله كه من از تير بگردانم روى كشته بينند و مقاتل نشناسند كه كيست اندرون با تو چنان انس گرفتست مرا شرط عشقست كه از دوست شكايت نكنند سعديا اين همه فرياد تو بى دردى نيست سعديا اين همه فرياد تو بى دردى نيست
وان نه عاشق كه ز معشوق به جان مي آيد آن كه از دست ملامت به فغان مي آيد نشنيديم كه ديگر به كران مي آيد ديگر از وى خبر و نام و نشان مي آيد باز بر هم منه ار تير و سنان مي آيد پيش شمشير بلا رقص كنان مي آيد گر بدانم كه از آن دست و كمان مي آيد كاين خدنگ از نظر خلق نهان مي آيد كه ملالم از همه خلق جهان مي آيد ليكن از شوق حكايت به زبان مي آيد آتشى هست كه دود از سر آن مي آيد آتشى هست كه دود از سر آن مي آيد