غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 301

يار آن بود كه صبر كند بر جفاى يار گر بر وجود عاشق صادق نهند تيغ يار از براى نفس گرفتن طريق نيست ياران شنيده ام كه بيابان گرفته اند من ره نمي برم مگر آن جا كه كوى دوست گفتى هواى باغ در ايام گل خوشست بستان بى مشاهده ديدن مجاهدست اى باد اگر به گلشن روحانيان روى ما را از درد عشق تو با كس حدي نيست هر كس ميان جمعى و سعدى و گوشه اى هر كس ميان جمعى و سعدى و گوشه اى
ترك رضاى خويش كند در رضاى يار بيند خطاى خويش و نبيند خطاى يار ما نفس خويشتن بكشيم از براى يار بي طاقت از ملامت خلق و جفاى يار من سر نمي نهم مگر آن جا كه پاى يار ما را به در نمي رود از سر هواى يار ور صد درخت گل بنشانى به جاى يار يار قديم را برسانى دعاى يار هم پيش يار گفته شود ماجراى يار بيگانه باشد از همه خلق آشناى يار بيگانه باشد از همه خلق آشناى يار