غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 320

هر كه بى دوست مي برد خوابش خواب از آن چشم چشم نتوان داشت نه به خود مي رود گرفته عشق چه كند پاى بند مهر كسى هر كه حاجت به درگهى دارد ناگزيرست تلخ و شيرينش سايرست اين مل كه مستسقى شب هجران دوست ظلمانيست برود جان مستمند از تن سعديا گوسفند قربانى سعديا گوسفند قربانى
همچنان صبر هست و پايابش كه ز سر برگذشت سيلابش ديگرى مي برد به قلابش كه نبيند جفاى اصحابش لازمست احتمال بوابش خار و خرما و زهر و جلابش نكند رود دجله سيرابش ور برآيد هزار مهتابش نرود مهر مهر احبابش به كه نالد ز دست قصابش به كه نالد ز دست قصابش