غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 476

بهست آن يا زنخ يا سيب سيمين بتى دارم كه چين ابروانش از آن ساعت كه ديدم گوشوارش هر آن وقتى كه ديدارش نبينم به خوابى آرزومندم وليكن از آب و گل چنين صورت كه ديدست غرور نيكوان باشد نه چندان من از مهرى كه دارم برنگردم نگارينا به شمشيرت چه حاجت به دست دوستان بركشته بودن بكش تا عيب گيرانم نگويند نظر كردن به خوبان دين سعديست نظر كردن به خوبان دين سعديست
لبست آن يا شكر يا جان شيرين حكايت مي كند بتخانه چين ز چشمانم بيفتادست پروين جهانم تيره باشد بر جهان بين سر بى دوست چون باشد به بالين تعالى خالق الانسان من طين جفا بر عاشقان باشد نه چندين تو را گر خاطر مهرست و گر كين مرا خود مي كشد دست نگارين ز دنيا رفتنى باشد به تمكين نمي آيد ملخ در چشم شاهين مباد آن روز كو برگردد از دين مباد آن روز كو برگردد از دين