غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 497

اى صورتت ز گوهر معنى خزينه اى دانى كه آه سوختگان را ار بود زيور همان دو رشته مرجان كفايتست سر درنياورم به سلاطين روزگار چشمى كه جز به روى تو بر مي كنم خطاست تدبير نيست جز سپر انداختن كه خصم وان را روا بود كه زند لاف مهر دوست سعدى به پاكبازى و رندى مل نشد شعرش چو آب در همه عالم چنان شده شعرش چو آب در همه عالم چنان شده
ما را ز داغ عشق تو در دل دفينه اى مگذار ناله اى كه برآيد ز سينه اى وز موى در كنار و برت عنبرينه اى گر من ز بندگان تو باشم كمينه اى وان دم كه بى تو مي گذرانم غبينه اى سنگى به دست دارد و ما آبگينه اى كز دل به دركند همه مهرى و كينه اى تنها در اين مدينه كه در هر مدينه اى كز پارس مي رود به خراسان سفينه اى كز پارس مي رود به خراسان سفينه اى