غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 517

كدام كس به تو ماند كه گويمت كه چنويى لطيف جوهر و جانى غريب قامت و شكلى هزار ديده چو پروانه بر جمال تو عاشق نديدم آبى و خاكى بدين لطافت و پاكى تو را كه درد نباشد ز درد ما چه تفاوت صباى روضه رضوان ندانمت كه چه بادى اگر من از دل يك تو برآورم دم عشقى به كس مگوى كه پايم به سنگ عشق برآمد دلى دو دست نگيرد دو مهر دل نپذيرد كنونم آب حياتى به حلق تشنه فروكن به اختيار تو سعدى چه التماس برآيد به اختيار تو سعدى چه التماس برآيد
ز هر كه در نظر آيد گذشته اى به نكويى نظيف جامه و جسمى بديع صورت و خويى غلام مجلس آنم كه شمع مجلس اويى تو آب چشمه حيوان و خاك غاليه بويى تو حال تشنه ندانى كه بر كناره جويى نسيم وعده جانان ندانمت كه چه بويى عجب مدار كه آتش درافتدم به دوتويى كه عيب گيرد و گويد چرا به فرق نپويى اگر موافق اويى به ترك خويش بگويى نه آنگهى كه بميرم به آب ديده بشويى گر او مراد نبخشد تو كيستى كه بجويى گر او مراد نبخشد تو كيستى كه بجويى