غزلیات

مصلح الدین سعدی شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 670/ 542

مگر دگر سخن دشمنان نيوشيدى من از جفاى زمان بلبلا نخفتم دوش قضا به ناله مظلوم و لابه محروم كنون حلاوت پيوند را بدانى قدر به مقتضاى زمان اقتصار كن سعدى به مقتضاى زمان اقتصار كن سعدى
كه روى چون قمر از دستان بپوشيدى تو را چه بود كه تا صبح مي خروشيدى دگر نمي شود اى نفس بس كه كوشيدى كه شربت غم هجران تلخ نوشيدى كه آن چه غايت جهد تو بود كوشيدى كه آن چه غايت جهد تو بود كوشيدى