غزلیات

صائب تبریزی

نسخه متنی -صفحه : 180/ 139

چندان كه چو خورشيد به آفاق دويديم يك بار نجست از دل ما ناوك آهى چون شمع درين انجمن از راستى خويش افسوس كه با ديده ى بيدار چو سوزن از آب روان ماند به جا سبزه و گلها بيرون ننهاديم ز سر منزل خود پاى هر چند چو گل گوش فكنديم درين باغ صائب به مقامى نرسيديم ز پستى صائب به مقامى نرسيديم ز پستى
ما پير به روشندلى صبح نديديم از بار گنه همچو كمان گر چه خميديم غير از سر انگشت ندامت نگزيديم خار از قدم آبله پايى نكشيديم ما حاصل ازين عمر سبكسير نديديم چندان كه درين دايره چون چشم بريديم حرفى كه برد راه به جايي، نشنيديم از خاك چو نى گر چه كمربسته دميديم از خاك چو نى گر چه كمربسته دميديم