-
فرياد از آن دو چشمك جادوى دلفريب
اين همبر دو تركش دلگير جان ستان
بردوش غايه كش او زهره مي رود
يوسف نبود هرگز چون او به نيكويى
آسيب عاشقى و غم عشق و گمرهى
غمخانه برگزيد و ره عشق و گمرهى بسترد و گفت چون كه سنايى همه ز جهل
بسترد و گفت چون كه سنايى همه ز جهل
-
فرياد از آن دو كافر غازى با نهيب
وان پيش دو شمامه ى كافور يا دو سيب
چون كيقباد و قيصر پانصدش در ركيب
چون سامرى هزارش چاكر گه فريب
تا روى او بديد پس آن طرفه ها و زيب
هر روز مى برآرد نوعى دگر ز جيب بنبشت در هواى غم عشق صد كتيب
بنبشت در هواى غم عشق صد كتيب