غزلیات

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 496/ 161

خوش است خلوت اگر يار يار من باشد من آن نگين سليمان به هيچ نستانم روا مدار خدايا که در حريم وصال هماى گو مفکن سايه شرف هرگز بيان شوق چه حاجت که سوز آتش دل هواى کوى تو از سر نمي رود آرى به سان سوسن اگر ده زبان شود حافظ چو غنچه پيش تواش مهر بر دهن باشد
نه من بسوزم و او شمع انجمن باشد که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد رقيب محرم و حرمان نصيب من باشد در آن ديار که طوطى کم از زغن باشد توان شناخت ز سوزى که در سخن باشد غريب را دل سرگشته با وطن باشد چو غنچه پيش تواش مهر بر دهن باشد چو غنچه پيش تواش مهر بر دهن باشد