غزلیات

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 496/ 319

مرا مي بينى و هر دم زيادت مي کنى دردم به سامانم نمي پرسى نمي دانم چه سر دارى نه راه است اين که بگذارى مرا بر خاک و بگريزى ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم فرورفت از غم عشقت دمم دم مي دهى تا کى شبى دل را به تاريکى ز زلفت باز مي جستم کشيدم در برت ناگاه و شد در تاب گيسويت تو خوش مي باش با حافظ برو گو خصم جان مي ده چو گرمى از تو مي بينم چه باک از خصم دم سردم
تو را مي بينم و ميلم زيادت مي شود هر دم به درمانم نمي کوشى نمي دانى مگر دردم گذارى آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم که بر خاکم روان گردى به گرد دامنت گردم دمار از من برآوردى نمي گويى برآوردم رخت مي ديدم و جامى هلالى باز مي خوردم نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم چو گرمى از تو مي بينم چه باک از خصم دم سردم چو گرمى از تو مي بينم چه باک از خصم دم سردم