غزلیات

شمس الدین محمد حافظ شیرازی

نسخه متنی -صفحه : 496/ 329

من که باشم که بر آن خاطر عاطر گذرم دلبرا بنده نوازيت که آموخت بگو همتم بدرقه راه کن اى طاير قدس اى نسيم سحرى بندگى من برسان خرم آن روز کز اين مرحله بربندم بار حافظا شايد اگر در طلب گوهر وصل پايه نظم بلند است و جهان گير بگو تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم
لطف ها مي کنى اى خاک درت تاج سرم که من اين ظن به رقيبان تو هرگز نبرم که دراز است ره مقصد و من نوسفرم که فراموش مکن وقت دعاى سحرم و از سر کوى تو پرسند رفيقان خبرم ديده دريا کنم از اشک و در او غوطه خورم تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم