پرى وشى دل ديوانه مي كشد سويش
-
پرى وشى دل ديوانه مي كشد سويش
به نوگلى نگرانم كه مي دمد چو گياه
هنوز تيغ نيالوده تيز دستى بين
قيامتست قيامت كه صور فتنه دميد
ز خاك يوسف گل پيرهن دمد گل رشك
چه رغبت است كه سر بر نمي تواند داشت
ز دور كرد شكارى مرا رساند از سحر
لبش خموش و زبان كرشمه اش گويا چو محتشم به نخستين خدنگ او افتاد
چو محتشم به نخستين خدنگ او افتاد
-
كه نيست حد بشر سير ديدن رويش
كرشمه از در و ديوار گلشن كويش
كه موج خون ز زمين مي رسد به بازويش
جهان ز فتنه ى نو خيز قد دلجويش
اگر به مصر بردبار از چمن بويش
ز مزرع دل مردم چرنده آهويش
خدنگ نيمكش غمزه چشم جادويش
ز نكته پرورى گوشه هاى ابرويش هزار بوسه فلك زد به دست و بازويش
هزار بوسه فلك زد به دست و بازويش