غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 264

درد من هيچ دوا نپذيرد گر من از عشق رخت توبه كنم تو مرا كشتى و خلقيت گواه از لطافت كه رخت را ديدم نتوانم كه تو را بينم از آنك تو مرا كشتى و خلقيت گواه گرچه زلف تو دل ما مي خواست ما بداديم دل اما چه كنيم تو مرا كشتى و خلقيت گواه هرچه پيش تو كشم لعل لبت مي كشم پيش كش لعل تو جان تو مرا كشتى و خلقيت گواه در ره عشق تو جان مي بازم چه دغا مي دهى آخر در جان تو مرا كشتى و خلقيت گواه گر بگويم كه چه ديدم از تو ور نگويم ز غمت كشته شوم تو مرا كشتى و خلقيت گواه تو مرا كشتى و خلقيت گواه خستگى دل عطار از تو تو مرا كشتى و خلقيت گواه
زانكه حسن تو فنا نپذيرد هرگز آن توبه خدا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه نقش تو ديده ى ما نپذيرد چشم خفاش ضيا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه سر گرفته است عطا نپذيرد اگر آن زلف دوتا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه از من بى سر و پا نپذيرد اين قدر تحفه چرا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه زانكه جان بى تو بها نپذيرد جان عزيز است دغا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه هيچكس گفت گدا نپذيرد كشته دانى كه دوا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه كس ز قول تو گوا نپذيرد مرهمى به ز وفا نپذيرد تو مرا كشتى و خلقيت گواه