غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 337

روى تو كافتاب را ماند مركب عشق تو چو برگذرد گر دلم بستدى و دم دادى هر كه ژس لب تو مي بيند زلف شبرنگ و روى گلگونت گر دلم بستدى و دم دادى گاه شب رنگ زلفت آن تازد عشقت آتش فكند در جانم گر دلم بستدى و دم دادى خط خونين كه مي نويسم من پاى تا سر چو ابر اشك شود گر دلم بستدى و دم دادى اوفتادم ز پاى دستم گير دلم از زلف پيچ بر پيچت گر دلم بستدى و دم دادى گر دلم بستدى و دم دادى هر كه درمانده ى تو شد نرهد گر دلم بستدى و دم دادى
آسمان را به سر بگرداند خاك در چشم عقل افشاند گر دلم بستدى و دم دادى دهنش پهن باز مي ماند مي كند هر جفا كه بتواند گر دلم بستدى و دم دادى گاه گلگون عشقت اين راند اين چنين آتشى كه بنشاند گر دلم بستدى و دم دادى بر رخ چون زرم كه برخواند از غمم هر كه حال من داند گر دلم بستدى و دم دادى آخر افتاده را كه رنجاند يك سر موى سر نپيچاند گر دلم بستدى و دم دادى آه من از تو داد بستاند همچو عطار با تو درماند گر دلم بستدى و دم دادى