-
روى تو كافتاب را ماند
مركب عشق تو چو برگذرد
گر دلم بستدى و دم دادى
هر كه ژس لب تو مي بيند
زلف شبرنگ و روى گلگونت
گر دلم بستدى و دم دادى
گاه شب رنگ زلفت آن تازد
عشقت آتش فكند در جانم
گر دلم بستدى و دم دادى
خط خونين كه مي نويسم من
پاى تا سر چو ابر اشك شود
گر دلم بستدى و دم دادى
اوفتادم ز پاى دستم گير
دلم از زلف پيچ بر پيچت
گر دلم بستدى و دم دادى
گر دلم بستدى و دم دادى
هر كه درمانده ى تو شد نرهد
گر دلم بستدى و دم دادى
-
آسمان را به سر بگرداند
خاك در چشم عقل افشاند
گر دلم بستدى و دم دادى
دهنش پهن باز مي ماند
مي كند هر جفا كه بتواند
گر دلم بستدى و دم دادى
گاه گلگون عشقت اين راند
اين چنين آتشى كه بنشاند
گر دلم بستدى و دم دادى
بر رخ چون زرم كه برخواند
از غمم هر كه حال من داند
گر دلم بستدى و دم دادى
آخر افتاده را كه رنجاند
يك سر موى سر نپيچاند
گر دلم بستدى و دم دادى
آه من از تو داد بستاند
همچو عطار با تو درماند
گر دلم بستدى و دم دادى