-
منم اندر قلندرى شده فاش
همه افسوس خواره و همه رند
چون نيم زاهد و نيم فاسق
ترك نيك و بد جهان گفته
دام ديوانگى بگسترده
چون نيم زاهد و نيم فاسق
ساقيا چند خسبى آخر خيز
بنشان از دلم غبار به مى
چون نيم زاهد و نيم فاسق
گر تو در معرفت شكافى موى
يك سر موى بيش و كم نشود
چون نيم زاهد و نيم فاسق
تو چه دانى كه در نهاد كيف
عاشقى خواه اوفتاده ز شوق
چون نيم زاهد و نيم فاسق
چه كنى زاهدى كه از سردى
زاهد خام خويش بين هرگز
چون نيم زاهد و نيم فاسق
هست زاهد چو آن دروگر بد
مرد ايار باش و هيچ مترس
چون نيم زاهد و نيم فاسق
من نيم خرده گير و خرده شناس
دور باشيد از كسى كه مدام
چون نيم زاهد و نيم فاسق
چون نيم زاهد و نيم فاسق
چه خبر دارى اين دم اى عطار
چون نيم زاهد و نيم فاسق
-
در ميان جماعتى اوباش
همه دردى كش و همه قلاش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
كه جهان خواه باش و خواه مباش
تا به دام اوفتاده عقل معاش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
كه سپهرت نمي دهد خشخاش
كه تويى صحن سينه را فراش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
ور زبان تو هست گوهر پاش
زانچه بنگاشت در ازل نقاش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
آفتاب است روح يا خفاش
بر سر فرش شمع همچو فراش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
بجهد بيست رش ز بيم رشاش
نشود پخته گر نهى در داش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
كه كند سوى خود هميشه تراش
كه نترسد ز مردگان نباش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
كه ندارم ز خرده هيچ قماش
كفر دارد نهفته ايمان فاش
چون نيم زاهد و نيم فاسق
از چه قومم بدانمى اى كاش
تا قدم درنهى درين ره باش
چون نيم زاهد و نيم فاسق