غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 606
نمايش فراداده

  • ازين دريا كه غرق اوست جانم بسى رفتم درين دريا و گفتم دلم كلى ز علم انكار بگرفت چون نيكو باز جستم سر دريا كسى كو روى اين دريا بديد است دلم كلى ز علم انكار بگرفت وليكن آنكه در درياست غرقه چو چشمم نيست دريابين چه مقصود دلم كلى ز علم انكار بگرفت چو نابيناى مادرزاد كشتى چو در دريا جنب مي بايدم مرد دلم كلى ز علم انكار بگرفت كسى در آب حيوان تشنه ميرد دريغا كانچه مي جستم نديدم دلم كلى ز علم انكار بگرفت ندارم يكشبه حاصل وليكن مرا از عالمى علم شكر به دلم كلى ز علم انكار بگرفت دلم كلى ز علم انكار بگرفت اگر كارى عيان من نگردد دلم كلى ز علم انكار بگرفت اگر عطار را فانى بيابماگر عطار را فانى بيابم
  • برون جستم وليكن در ميانم گشاده شد به دريا ديدگانم دلم كلى ز علم انكار بگرفت سر مويى ز دريا مى ندانم دهد خوش خوش نشانى هر زمانم دلم كلى ز علم انكار بگرفت ندانم تا دهد هرگز نشانم اگر من غرق اين دريا بمانم دلم كلى ز علم انكار بگرفت درين دريا همه بر خشك رانم چنين لب خشك و تر دامن از آنم دلم كلى ز علم انكار بگرفت چه گويند آخر آن كس را من آنم وزين غم پر دريغا ماند جانم دلم كلى ز علم انكار بگرفت به انواع سخن گوهر فشانم كه باشد يك شكر اندر دهانم دلم كلى ز علم انكار بگرفت كنون من در پى كار عيانم چو مردارى شوم در خاكدانم دلم كلى ز علم انكار بگرفت به بحر دولتش باقى رسانمبه بحر دولتش باقى رسانم