غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 679

اى روى تو شمع تاج داران اعجوبه ى زلف خرده كارت تا چند ز گوهر وصالت از ژس جمال جان فزايت در پيش رخت پياده گشته تا چند ز گوهر وصالت چون تو به كمال رخ نمايى يك ذره غم تو خوشتر آيد تا چند ز گوهر وصالت بيكاره بمانده اند جمله در راه تو نام و ننگ بازند تا چند ز گوهر وصالت از نرگس توست نيست از مى گر جان به طلسم زلف بردى تا چند ز گوهر وصالت تو دشمن جان دوستانى اندك سوى من نگر اگرچه تا چند ز گوهر وصالت تا چند ز گوهر وصالت در ده مى صاف وصل يكبار تا چند ز گوهر وصالت عطار ز يک گل وصالتعطار ز يک گل وصالت
زلف تو طلسم بي قراران اغلوطه ى ده بزرگواران تا چند ز گوهر وصالت خورشيد و قمر ز شرمساران از بهر سجود شهسواران تا چند ز گوهر وصالت ناقص گردند اختياران از نقد حضور غمگساران تا چند ز گوهر وصالت در شيوه ى تو شگرف كاران از ننگ وجود نامداران تا چند ز گوهر وصالت مخمورى چشم پر خماران بر جان نكنند تيرباران تا چند ز گوهر وصالت با تو چه كنند دوستداران بسيار شدند خواستاران تا چند ز گوهر وصالت نوميد شوند اميدواران تا باز رهند دردخواران تا چند ز گوهر وصالت بلبل گردد به نوبهارانبلبل گردد به نوبهاران