غزلیات

عطار نیشابوری

نسخه متنی -صفحه : 896/ 95
نمايش فراداده

  • مفشان سر زلف خويش سرمست درياب مرا كه طاقتم نيست دردى بستد بخورد و بفتاد تا نرگس مست تو بديدم اى ساقى ماه روى برخيز دردى بستد بخورد و بفتاد در ده مى كهنه اى مسلمان در بتكده رفت و دست بگشاد دردى بستد بخورد و بفتاد دردى بستد بخورد و بفتاد عطار درو نظاره مي كرد دردى بستد بخورد و بفتاد
  • دستى بر نه كه رفتم از دست انصاف بده كه جاى آن هست دردى بستد بخورد و بفتاد از نرگس مست تو شدم مست كان آتش تيز توبه بنشست دردى بستد بخورد و بفتاد كين كافر كهنه توبه بشكست زنار چهار گوشه بربست دردى بستد بخورد و بفتاد وز ننگ وجود خويشتن رست تا زين قفس فنا برون جست دردى بستد بخورد و بفتاد