اولاً، آثار وجودش براى اهل بصيرت روشن است؛

ثانياً، مردم از وجود ايشان بهره مىبرند؛

ثالثاً، بايد هر لحظه منتظر كنار رفتن پرده غيبت و ظهور آن حضرت باشيم.(1)

درماندگان وادى غيبت

«أَمَّن يُجيبُ الْمُضْطَرَّ إذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوء و يَجْعَلُكُم خُلَفاءَ الأرضِ ءَاِلهٌ مَعَ اللّه قَليلاً ما تَذَكَّرُون»(2)؛

كيست كه درمانده را زمانى كه او را بخواند، اجابت كند و گرفتارى را بر طرف كند و شما را جانشينان اين زمين قرار دهد، آيا معبودى با خداست؟ چه كم پند مىگيريد!

اضطرار، حالتى درونى است و زمانى به وجود مىآيد كه انسان هيچ وسيله و پناهگاهى براى حلّ مشكل خود نداشته و دستش از همه راه‏هاى طبيعى كوتاه شده باشد. در اين حالت، درونش او را به وسيله‏اى معنوى هدايت كرده و اميد نجات به آن دارد. دل انسان در حالت اضطرار به‏گونه‏اى به خدا متصل مىشود كه گويى باتمام وجود خدا را مىبيند وصدايش را مىشنود. ازاين آيه به‏خوبىاستفاده مىشود كه براىاجابت دعا تحقق دو شرط لازم است:

1. انسان به حدّ اضطرار و درماندگى برسد: أَمَّنْ يجيب المضطر.

2. انسان از تمام اسباب مادى نا اميد شود و باتمام وجود فقط خدا را بخواند: إذا دَعاهُ.

در اين حالت، انسان ارتباط قوى و محكمى با خدا پيدا مىكند و خداوند نيز دعاى او را مستجاب كرده و گرفتارى او را برطرف مىكند:

(1). هاديان شيرازى، موعود، شماره چهاردهم.

(2). نمل (27) آيه 62.