بزرگترين حسرت، در قيامت، بركسى وارد مى آيد كه در دنيا از راهى غير از طاعت خدا (از راه حرام) ثروتى به دست آورده و بعد از مرگش آن ثروت به كسى رسيده كه آن را در راه خدا به مصرف رسانيده است و او به بهشت مى رود و ثروتمند اول به جهنم.
در سوداگرى متضررترين اشخاص كسى است كه در اين دنيا براى طلب مال، خود را پيرو فرسوده كرده و دنيا با او مساعدت ننموده تا به آرزوهاى خود برسد و با حسرت ثروت خود را در دنيا مى گذارد و با گناهكارى وارد دنياى آخرت مى شود.
روزى بر دو نوع است اول آنكه تو را مى جويد و دوم آنكه تو او را مى جويى.
آن كس كه طالب دنيا مى باشد مرگ به سراغش مى آيد و او را مى برد و آن كس كه طالب آخرت مى باشد دنيا او را مى طلبد تا وى بتواند به خوبى روزى خود را از جهان بگيرد.
اولياءالله كسانى هستند كه وقتى مردم، ظاهر دنيا را مى بينند آنها پايان دنيا را از نظر مى گذرانند.
آنها از آنچه در دنيا هست چيزهايى را در خود معدوم مى كنند كه مى ترسند آن چيزها آنان را معدوم نمايد (هوى و هوس و طمع را در خود از بين مى برند).
اولياءالله از دنيا چيزهايى را ترك مى كنند كه مى دانند آن چيزها، آنان را ترك مى نمايد (مثل تمام زخارف دنيوى).
آنها مى دانند كه اگر بخواهند در دنيا از چيزى بهره مند شوند بايد به اندك آن بسازند چون هر چه در دنيا به دستشان بيايد از دست رفتنى است.
اولياءالله با چيزهايى دشمن هستند كه مردم (البته مردم جاهل) با آن دوست مى باشند و چيزهايى كه دوست مى دارند كه مردم با آن دشمن هستند.
بر اثر وجود آنها است كه كتاب (قرآن) شناخته شد و مردم از آن بهره مند شدند و فهم قرآن جاويد گرديد.
آنها (اولياءالله) آرزويى برتر از آرزوى خود (كه رستگارى در قيامت است) ندارند و نيز داراى بيمى شديدتر از بيم خود (بيم از هر گناه) نيستند.
به خاطر بياوريد كه لذتها خاتمه خواهد يافت ولى وبال گناهان باقى مى ماند.
اميرالمومنين (ع) گفت مردم را آزمايش بكن تا آنها را دشمن خود بدانى (يعنى مردم را بيازما تا بتوانى دوست را از دشمن تميز بدهى.
) بعضى مى گويند كه اين كلام از رسول الله (ص) است و از ابن اعرابى روايت مى كنند كه گفت مامون خليفه عباسى اظهار كرد اگر اين كلام از اميرالمومنين (ع) نبود من مى گفتم اقله تخبر يعنى مردم را دشمن بدار تا آنها را آزمايشى كنى (زيرا وقتى با تو دوست هستند (به قول مامون) نمى توانى آنها را بشناسى زيرا عيوب آنها زير روپوش دوستى پنهان مى ماند).
قابل قبول نيست كه خداوند درب سپاسگزارى را به روى كسى باز كند و درب روزى فراوان را به رويش ببندد.
قابل قبول نيست كه خداوند درب دعا را به روى كسى بگشايد و درب اجابت دعا را به رويش ببندد.
قابل قبول نيست كه او، درب توبه را به روى كسى بگشايد ودرب قبول توبه و آمرزش را ببندد.
شايسته ترين مردم در جوانمردى كسى است كه جوانمردان در او ريشه كرده باشند.
(نياكان او از جوانمردان باشند).
از اميرالمومنين (ع) پرسيدند كه آيا عدالت برتر است يا سخاوت و او چنين جواب داد: عدالت همه چيز را به جاى آن مى گذارد و سخاوت چيزى را به جاى ديگر مى نهد.
از عدالت تمام مردم بهره مند مى شوند و از سخاوت فرد يا افرادى به خصوص (كه از يك شخص كريم بهره مند شده اند) و لذا عدالت برتر از سخاوت است.
مردم، دشمن چيزى هستند كه آن را نمى دانند.