از جمله كلام آن عالى مقام است- عليه الصلوه و السلام- كه فرموده: (لما بلغه) در حينى كه رسيد به وى.
(اتهام بنى اميه له) متهم داشتن بنى اميه آن حضرت را.
(بالمشاركه فى دم عثمان) به شريك شدن در خون عثمان.
(او لم ينه اميه) آيا بازنداشت بنى اميه را.
(علمها بى) علم ايشان به اطوار من.
(عن قرفى) از متهم داشتن مرا دراين امر.
(و اما وزع الجهال) آيا منع نكرد جاهلان را.
(سابقتى) سبقت من در ايمان.
(عن تهمتى) از متهم ساختن مرا در قتل عثمان.
(و لما وعظهم الله به) و هرآينه آنچه پند داد ايشان را خداى تعالى به آن.
(ابلغ من لسانى) بليغتر است از بيان زبان من و آن اين است كه: ان بعض الظن اثم و ديگر فرموده كه: و من يكسب خطيئه او اثما ثم يرم به بريئا فقد احتمل بهتانا و اثما مبينا يعنى هر كه كسب كند گناه صغيره يا كبيره را پس تهمت نهد به آن گناه بى گناهى را پس به درستى كه برداشت دروغى را كه به آن متحير و مبهوت مى شوند بى گناهان و ديگر حامل شد گناهى ظاهر و هويدا.
(انا حجيج المارقين) و من حجت آورنده ام بر بيرون روندگان از دين مثل بيرون جستن تير از كمان.
(و خصيم المرتابين) و خصومت كننده ام در شك كنندگان در اسلام و ايمان: يع نى منافقان.
(على كتاب الله تعرض الامثال) بر كتاب خدا عرض كرده مى شود شبه ها و كارهاى پوشيده بر مسلمانان.
مثل شبهه ايشان در صورت قتل عثمان و نسبت دادن آن خون به من و حال آنكه من در خانه خود نشسته بودم و از آن جا بيرون نيامدم.
پس اگر آيتى از كتاب الله دلالت كند كه قاتل او منم پس شما را رسد كه به آن حكم كنيد و آنچه موافق باشد در حق من عمل نماييد.
(و بما فى الصدور) و به آنچه در سينه ها است از اعتقاد نيك (يجازى العباد) جزا داده مى شوند بندگان در اين جهان و آن جهان.