از نامه ى حضرتش عليه السلام به فرماندهان سپاهش از بنده ى خدا على پسر بوطالب امير مومنان به مرزداران!
اما بعد! هان كه فرمانروا را سزد تا دهشى كه او را رسد و به فزونى ويژگى يابد بر مردمش دگرگون نسازدش و آنچه خداى از داده هايش او را بخشيده بر نزديكى به بندگانش و مهرورزى با برادرانش افزايد!
هان كه شما را بر من است تا رازى از شما جز راز پيكارى نپوشانم و جز فرمان آيينى كارى را بى شما نينجامم و حق رواى تان را دير نپردازم و نگه ندارمش مگر كه دانم حق تان نيست و اينكه در حق نزدم برابر باشيد، هرگاه چنين كردم، دهش خداى بر شما سزد و مرا بر شماست فرمانبرى و اينكه از فراخوان پيكارى درنگ ننماييد و در نكوكارى كوتاهى نكنيد و اينكه در ره حق سختى ها را فرورويد و گر بر اين پايه برايم راست ناييد، هيچ كس از كژيده تان نزدم خوارتر نيست، آنك است كه برايش كيفر را سخت سازم، كه در آن رهايى نيابد از من. پس اين پيمان را از فرماندهان تان گيريد و از خويش آنى دهيدشان كه خداى به آن كارتان را ساماند. بدرود!
از نامه ى حضرتش عليه السلام به باج گزارانش از بنده ى خدا على امير مومنان به باجگزاران!
اما بعد! هان آنكه نپروايد آنجا را كه سويش روان است براى خويش چيزى پيش نفرستاده تا نگهداردش و دانيد كه آنچه برآنيد اندك است و پاداشش بسيار و گر در ستم و بيدادى كه خداوند از آن بازداشته كيفرى كه زان بايد ترسيد نبود، پاداش پرهيز از آن چنان بسيار كه دورى از بيداد را بهانه اى نمى نمود. پس با مردم داد ورزيد و در برابر نيازهاشان شكيباييد، كه شما گنجوران مردميد و نمايندگان امت و فرستادگان پيشوايان. و هيچ كس را از نيازش نشرمانيد و از خواسته اش بازنداريد و در گزاردن باج، پوشاك زمستانى و تابستانى مردم و چارپايى كه در كشت و بار كاربرند و برده اى را نفروشيد و هيچ كس را براى درهمى تازيانه اى نزنيد و به دارايى هيچ كس از مردم، مسلمان و نامسلمان، دست نيازيد، مگر اسبى يا جنگ افزارى را يابيد كه براى پيكار با مسلمانان كار آيد، كه مسلمان را نسزد تا آن را در دست دشمنان اسلام گذارد، تا بر آن چيرا باشد و از اندرز خويش و نيك رفتارى با سپاه و مردم نوازى و نيرومندى آيين خداوندى ندريغيد و در ره خدا آنچه بر شما بايستيده انجاميد، كه خداى سبحان از ما و شما خواسته تا با كوشش مان سپاسيمش و با هر چه توان ما رسد ياريمش، كه نيرويى جز از خداوند فرازمند بزرگمند نيست!