زبير همواره مردى از خاندان ما اهل بيت بود تا هنگامى كه پسر نافرخنده اش عبدالله پديد آمد.
پسر آدم را چه نازيدن و خودستايى كردن كه اولش منى و آخرش مردار بدبو است، نه از عهده روزى خود برمى آيد، و نه مى تواند مرگ را از خويشتن دفع نمايد.
از امام عليه السلام پرسيدند: برترين شاعر زمان كيست؟ فرمود: اين شاعران در يك راه و يك ميدان معين توسن قريحه را نيازموده اند تا در پايان كار شناخته و معلوم شود كه پرچم پيروزى از آن كيست، ولى اگر ما ناگزير از برترى دادن باشيم در اين صورت پادشاه گمراهان بر ديگران برترى دارد، سيدرضى فرمايد: مراد حضرت از ملك ضليل امروالقيس است.
آيا آزادمردى نيست كه اين ته مانده طعام در دهان را به اهل و خواهانش واگذارد؟ (به دنياپرستان) همانا كه بهاى نفوس شما جز بهشت نيست، پس جان خويشتن مفروشيد مگر به آن.
دو جوينده و آزمندند كه سير نمى شوند، خواستار دانش و خواستار دنيا.
ايمان آن است كه راست گوئى اگر چه زيان به تو رساند در آن جائى كه دروغ گفتن تو را سود بخشد راست را بر دروغ اختيار كنى، و اينكه گفتارت از كردارت بيشتر نباشد، و اينكه در سخن گفتن درباره ديگرى از خدا بترسى.