و گفت- عليه السلام: گفتارها نگاه داشته (شده) است، و سرها آشكارا شده، و هر نفسى به آنچه كسب كرد گرو كرده، و مردمان نقصان شدگان عيب آوردگان(اند)، مگر آن كس را كه نگه دارد خدا. وسائل ايشان بزه مند شونده، و جواب دهنده ايشان رنج بر خود نهنده، نزديك (باشد كه) فاضلترين ايشان به راى، باز گرداند (او را) از فضل راى خود رضا و خشم و نزديك باشد سخت ترين ايشان (به چوب كه) پوست بر كند (او را) نگرستن، و (از حال خود بگرداند او را) به يك سخن (كه صادر شود از روى هواى نفس).
(اى) گروه مردمان! بپرهيزيد از خدا، چندا از اميد دارند(ه اى) كه نرسد به آن، و بنا نهنده(اى) كه ساكن نشود (در) او، و جمع كننده(اى) كه زود (باشد) ترك كند آن را، و شايد كه او از (راه) باطلى كه جمع كند آن را، و (يا) از حقى كه باز دارد آن را. برسيد به او (از راه) حرام پس برداشت به آن (حرام) گناهها، پس بازگشت به گناه خود و برسيد بر پروردگار خود اندوهگين (و) متحير، به درستى كه زيان كار گشت به دنيا و آخرت، (و) آن زيانكارى(يى است) هويدا.
و گفت- عليه السلام: از نگهداشت، متعذر باشد معصيت.