ترجمه نهج البلاغه

محمد علی انصاری قمی

نسخه متنی -صفحه : 305/ 220
نمايش فراداده

حکمت 057

زبان درنده ئى است كه اگر بازش گذارند بگزد.

حکمت 058

آن عقربى است كه گزيدنش شيرين است.

حکمت 059

هرگاه كسى تو را درود و تحيت فرستد، تو درودى بهتر از آن بر وى بفرست، و هر گاه دستى به نيكى و احسان بسوى تو دراز شد، تو آن را بچيزى كه بر آن فزونى داشته باشد جبران كن، با اينحال برترى آن كس را است كه ابتدا كند.

حکمت 060

آنكه خواهان چيزى (از كسى) است شفيع برايش بمنزله شهپر است.

حکمت 061

جهانيان سوارانى را مانند كه سير داده ميشوند و خوابند.