ترجمه نهج البلاغه

محمد علی انصاری قمی

نسخه متنی -صفحه : 305/ 226
نمايش فراداده

حکمت 085

و ابوجعفر محمد بن الباقر عليهماالسلام از آن حضرت حكايت كرده است كه آن حضرت عليه السلام فرمودند در روى زمين از عذاب خداى دو امان موجود بود، يكى از آن دو از شما باز گرفته آمد متوجه باشيد ديگرى را چنگ در زنيد و نگهداريد، اما آن امانيكه از شما باز گرفته آمد رسول خدا صلى الله عليه و آله بود و آن امانيكه باقى است استغفار است، و خداونديكه بر هر گوينده غالب است در قرآن مجيد سوره 8 آيه 33 فرموده است: مادام كه تو در ميان بندگانى خداوند عذاب كننده آنان نيست و همچنين مادام كه ايشان استغفار ميكنند، خداوند آنان را معذب نخواهد داشت.

حکمت 086

هر آنكه بين خود و خدايش را اصلاح كند، خداوند بين او و مردم را اصلاح فرمايد، هر آنكه بسامان كار آخرتش پردازد، خداوند كار دنيايش را بسامان كند، و آنكه از جانب خودش خودش را پند دهنده باشد، از جانب خداى برايش نگهدارنده باشد.

حکمت 087

دانشمند تمام آن كس باشد كه مردم را از رحمت نوميد نسازد، و از لطف و مهرش مايوسشان ننمايد، و از مكر و خذلانش ايمنشان نگرداند.

حکمت 088

كمترين علم علمى است كه متوقف بر زبان باشد (و بدان عمل نگردد) و برترين علم علمى است كه آثار آن از جوارح و اعضا هويدا باشد (و دارنده آن آن را بكار بندد).

حکمت 089

همانطور كه تنها از كار خسته ميشوند، دلها همين طور ملول و مانده ميگردند، در اين هنگام براى آنها حكمتهاى تازه را بجوئيد (و با دانشى ديگرشان از خستگى برهانيد).

حکمت 090

نبايد يكى از شما از روى حقيقت بگويد پروردگارا بتو پنها ميبرم، از اينكه مرا دچار فتنه سازى زيرا كه هيچكس نيست جز اينكه در چنگال فتنه دچار و گرفتار است، لكن پناه برنده البته بايد به خدا پناه برد از فتنه هاى گمراه كننده، زيرا كه پاك پروردگار در سوره 8 آيه 28 فرمايد: بدانيد كه اموال و اولاد شما فتنه اند، و آن را معنى اينست كه خداوند سبحانه بندگانش را بمال و اولاد آزمايش ميفرمايد تا اينكه روشن گردد چه كس براى روزيش ناخورسند، و كدام كس بقسمتش راضى و خورسند است، گو اينكه خدا خود بحال بندگانش از خودشان داناتر است، لكن اين آزمايش براى آنست كه كارهائيكه بدان در خور ثواب، و يا سزاوار عقاب اند روشن و هويدا گردد زيرا كه برخى از آن بندگان دوستدار پسران و دشمنان دختران و برخى خواهان فزونى مال و بدخواه اختلال حال و حواس اند. سيدرضى(ره) گويد: اين سخن از غرائب تفسير است كه (در اين آيه) از آن حضرت شنيده شده است.