ترجمه نهج البلاغه

عبدالمحمد آیتی

نسخه متنی -صفحه : 347/ 302
نمايش فراداده

حکمت 042

و فرمود (ع): اگر به اين شمشيرم بر بينى مومن زنم كه با من دشمن شود، دشمن نشود و اگر همه جهان را به كام منافق ريزم كه با من دوست گردد، دوست نگردد. و اين، از آنروست، كه حكم خداى بر زبان پيامبر امى (صلى الله عليه و آله) گذشت كه فرمود: يا على، مومن تو را دشمن نشود و منافق دوست نگردد.

حکمت 043

و فرمود (ع): گناهى كه اندوهگينت سازد، در نزد خدا بهتر است از كار نيكى كه به خود پسنديت وادارد.

حکمت 044

و فرمود (ع): مقام و مرتبت هر كس به قدر همت اوست و صدق او به قدر جوانمردى اوست و شجاعتش به قدر حميت اوست و عفت او به قدر غيرت اوست.

حکمت 045

و فرمود (ع): پيروزى به دورانديشى است و دورانديشى به جولان انديشه و انديشه به نگاه داشتن اسرار است.

حکمت 046

و فرمود (ع): از تعرض كريمان، چون گرسنه شوند و از تعرض فرومايگان، چون سير شوند، حذر كنيد.

حکمت 047

و فرمود (ع): دلهاى مردان رمنده است، هر كه آنها را به دست آورد، به او روى نهند.

حکمت 048

و فرمود (ع): عيب تو پوشيده است تا بخت مساعد توست.

حکمت 049

و فرمود (ع): سزاوارترين مردم به عفو تواناترين آنهاست به عقوبت.

حکمت 050

و فرمود (ع): سخاوت هنگامى است كه بخشش بدون سوال بود و پس از سوال يا از شرم است و يا از بيم بدگويى مردم.

حکمت 051

و فرمود (ع): هيچ بى نيازيى چون عقل و هيچ بينوايى چون جهل و هيچ ميراثى چون ادب و هيچ پشتيبانى چون راى زدن با ديگران نباشد.