ميگفته تا از حيض سوم غسل نكرده مرد ميتواند رجوع كند؟ فرمود:

دروغ ميگويند فرمود: على عليه السّلام ميفرمود: چون خون حيض سوّم را ديد عده‏اش تمام است. (ترجمه از تفسير عياشى).

قرآن

اين لفظ در اصل مصدر است بمعنى خواندن. چنانكه در بعضى از آيات معناى مصدرى مراد است مثل إِنَّ عَلَيْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ‏

قيامة: 17- 18.

قرآن در اينجا مصدر است مثل فرقان و رجحان و هر دو ضمير راجع بوحى‏اند يعنى در قرآن عجله نكن زيرا جمع كردن آنچه وحى ميكنيم و خواندن آن بر عهده ماست ... و چون آنرا خوانديم از خواندنش پيروى كن و بخوان.

سپس قرآن علم است بكتاب حاضر كه بر حضرت رسول صلّى الله عليه وآله نازل شده باعتبار آنكه خواندنى است و آن مصدر از براى مفعول (مقروّ) است، قرآن كتابى است خواندنى بايد آنرا خواند و در معانيش دقّت و تدبّر نمود بنظر نگارنده همان خواندن سبب تسميه اين كتاب عظيم باين نام است. چنانكه خود قرآن بخواندن آن كاملا اهميّت ميدهد وَ أَنْ أَتْلُوَا الْقُرْآنَ نمل: 92. وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِيلًا مزمّل: 4. فَاقْرَؤُا ما تَيَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ مزمّل: 20.

بعضى‏ها قرآن را در اصل بمعنى جمع گرفته‏اند كه اصل قرء بمعنى جمع است در اينصورت ميتوانند بگويند كه: آن مصدر از براى فاعل است قرآن يعنى جامع حقائق و فرموده‏هاى الهى. ولى با ملاحظه آنچه گذشت معناى اول مقبولتر بلكه منحصر بفرد است. الميزان نيز آنرا اختيار كرده است.

اوصاف قرآن

‏

خداوند در قرآن اوصافى براى قرآن ذكر ميكند كه مبيّن مقام شامخ اين كتاب الهى است و موقعيّت و عظمت آنرا بطور واضح متجلى ميسازد از قبيل: