إِلَّا بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ ما بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَ ما خَلْفَهُمْ وَ لا يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلَّا بِما شاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ لا يَؤُدُهُ حِفْظُهُما وَ هُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ
بقره: 255.
اين آيه مشهور به آية الكرسى است از صدر اول اسلام حتى در زمان حضرت رسول صلّى الله عليه وآله- چنانكه از روايات شيعه و اهل سنت بدست ميايد- باين نام معروف شده است.
اين آيه توحيد خالص و قدرت و قيوميّت خداوند را در جهان به بهترين وجهى روشن و بيان ميكند توجه بالفاظ و معانى آن از توضيح درباره آن بىنياز ميكند و چون داراى اين مقام و عظمت است لذا درباره حفظ و خواندن و توجه بمعانى آن بيشتر توجّه شده و فضائلى درباره آن نقل گرديده است. در تفسير برهان از امام صادق عليه السّلام منقول است:
1- «قال انّ لكلّ شىء ذروة و ذروة القرآن آية الكرسىّ من قرءها مرّة صرف اللّه عنه الف مكروه من مكاره الدّنيا و الف مكروه من مكاره الآخرة، ايسر مكروه الدّنيا الفقر و ايسر مكروه الآخرة عذاب القبر و انّى لاستعين بها على صعود الدّرجة» اين حديث در برهان از تفسير عياشى نقل شده و در نسخه ما از عياشى زيادتى در حديث هست كه وجه آنرا ندانستيم لذا آنرا بدون زيادت از برهان نقل كرديم.
يعنى براى هر چيز نخبهاى هست و نخبه قرآن و قله قرآن آية الكرسى است، هر كه يكبار آنرا بخواند خداوند هزار ناگوارى از ناگواريهاى دنيا و هزار ناگوارى از ناگواريهاى آخرت را از او بگرداند، آسانترين ناگوارى دنيا فقر و سهلترين ناگوارى آخرت عذاب قبر است و من باميد ارتقاء درجه و مقامم آنرا ميخوانم.
2- «قال ابو عبد اللّه عليه السّلام الا اخبركم بما كان رسول اللّه صلّى الله عليه وآله يقول اذا آوى الى فراشه؟ قلت: بلى قال: كان يقرء آية الكرسىّ و يقول بسم اللّه آمنت باللّه و كفرت بالطاغوت اللهمّ احفظنى فى