قاموس قرآن

جهان ابدى نيست، خورشيد و ماه و ستارگان و زمين هر يك مدت معينى دارند، و چون مدتشان سر آيد جواز مرگ خويش را دريافت كرده و در هم ريخته خواهند شد، و همه مانند انسان و درخت و غيره، سن و سال و مرگ و فنا دارند.

اينك قسمتى از آيات اين مرحله:

1- وَ سَخَّرَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ كُلٌّ يَجْرِي إِلى‏ أَجَلٍ مُسَمًّى ... لقمان:

29. ايضا آيه 2 سوره رعد.

2- أَ وَ لَمْ يَتَفَكَّرُوا فِي أَنْفُسِهِمْ ما خَلَقَ اللَّهُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى روم: 8.

3- ما خَلَقْنَا السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ ما بَيْنَهُما إِلَّا بِالْحَقِّ وَ أَجَلٍ مُسَمًّى احقاف: 3. ملاحظه ميشود كه اجل مسمّى (مدّت معيّن) در باره آسمانها و زمين و خورشيد و ماه و غيره ذكر شده و همه اينها تا مدّتى در اين وضع و نظم خواهند بود.

اينك آياتى در از بين رفتن نظام كنونى: 1- إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ.

وَ إِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ.

وَ إِذَا الْجِبالُ سُيِّرَتْ.

وَ إِذَا الْعِشارُ عُطِّلَتْ.

وَ إِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ.

وَ إِذَا الْبِحارُ سُجِّرَتْ.

وَ إِذَا السَّماءُ كُشِطَتْ.

وَ إِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ.

وَ إِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ.

عَلِمَتْ نَفْسٌ ما أَحْضَرَتْ.

تكوير: 1- 14.

يعنى: آنگاه كه خورشيد در هم پيچيده و خاموش شود.

وقتيكه ستارگان تيره شوند.

وقتيكه كوهها براه افتند و روان گردند.

وقتيكه حامله‏ها خالى شوند و چيزى درون چيزى نماند.

وقتيكه وحوش جمع گردند.

وقتيكه درياها بر افروخته (و تبخير) گردند.

وقتيكه آسمان (از اطراف زمين)