از بندگان خدا، تنها دانايانند كه از او مىترسند.

2. وَ مَنْ يؤتِ الْحِكْمَةَ فَقَدْ اوُتِى خَيْرا كَثيرا.(1)

به هر كس حكمت داده شود، به يقين، خيرى فراوان داده شده است.

3. قرآن شريف خود كتاب علم است و اولين آيات خود را با علم شروع كرده و فرموده است:

اِقرَأ بِاِسمَ رَبِّكَ الَّذى خَلَقْ. خَلَقَ الاِنسانَ مَنْ عَلَقْ. اِقْرَأُ وَ رَبِّكَ الاَكرَمْ. الَّذى عَلَّمَ بِالقَلَمْ. عَلَّمَ الاِنْسانَ ما لَم يَعْلَمْ.(2)

بخوان به نام پروردگارت كه آفريد. انسان را از علق آفريد. بخوان و پروردگار تو كريم‏ترين [كريمان] است. همان كس كه به وسيله قلم آموخت. آنچه را كه انسان نمىدانست [به تدريج به او] آموخت.

4. هَلْ يَسْتَوى الَّذينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذينَ لا يَعْلَمُون(3).

آيا كسانى كه مىدانند و كسانى كه نمىدانند، يكسانند؟

آيا دانشمندان و نادانان مساوى و برابرند.

روايات شريفه

رسول خدا (صلّى الله عليه وآله وسلّم) فرمود:

طَلَبُ الْعِلْمِ فَريضَةٌ عَلى كُلِّ مُسْلِمٍ.(4)

علم جويى بر هر مسلمانى فريضه و واجب است.

نيز فرمود:

اُطْلُبُوا الْعِلْمَ مِنَ المَهْدِ اِلَى اللَّحدِ.(5)

(1). بقره (2) آيه 269.

(2). علق (96) آيه 1 ـ 5.

(3). زمر (39) آيه 9.

(4). كنز العمال، حديث 28697.

(5). مرتضى مطهرى، ده‏گفتار، بخش فريضه علم، ص 108.