دارد و هم خدا.
49. امام سجّاد عليه السلام در دعايش: بارالها! من از هرچه با اراده تو مخالفت دارد و يا از محبّت تو به دور است، به سويت توبه مىكنم؛ از آنچه در دلم مىگذرد، نگاههاى چشمم و گفتههاى زبانم.
50. امام سجّاد عليه السلام در دعايش: از هر لذّتى، جز (لذّت) ياد تو و از هر آسايشى، جز (آسايش) انس با تو و از هر شادىاى، جز (شادىِ)قرب تو و از هر كارى، جز طاعت تو، از تو آمرزش مىطلبم.
51. امام صادق عليه السلام: دل، حرم خداست. پس در حرم خدا، جز خدا را جاى مده.
52. امام صادق عليه السلام: خداوند به هيچ بندهاى نعمتى بزرگتر و ارزندهتر از اين نداده است كه در دل او همراه با خداى غير او نباشد.
53. امام صادق عليه السلام: اگر مردم ارزش شناختِ خداى را مىدانستند، بهنعمتها و خوشيهاى زندگى دنيوى كه خداوند، دشمنان را از آن برخوردار ساخته است، چشم نمىدوختند و دنيايشان از آنچه با گامهايشان بر آن پاى مىنهند نيز كمتر مىشد و با نعمت شناخت خدا، متنعّم مىشدند و از آن، لذّت مىبردند؛ لذّت بردن كسى كه همواره در باغهاى بهشت، در كنار اولياى خداست. در حقيقتْ خداشناسى، مونسى در برابر هر بىكسى، دوستى در برابر هر