كسانى كه از فرستاده و پيامبر امّى پيروى مىكنند كه نام (و نشانِ) او را در تورات و انجيل كه در نزدشان است، نوشته مىيابند؛ (همو) كه آنان را به نيكى فرمان مىدهد و از زشتى بازمىدارد و پاكيزهها را بر آنان حلال، و پليدها را حرام مىدارد.
بگو: همانا پروردگارم كارهاى زشت را، چه آشكار باشد چه پنهان، حرام كرده است، و نيز گناه و سركشى به ناحق را و اينكه براى خداوند، همتا بينگاريد -كه در اين باره هيچگونه برهانى بر آن نفرستاده است - و نيز اينكه آن چه را نمىدانيد به دروغ به خداوند نسبت دهيد.
4. امام على عليه السلام: اگر خداى سبحان (هم) از نارواها نهى نمىكرد، بر خردمند لازم بود كه از آنها دورى كند.
5. امام على عليه السلام: خداى سبحان، انسان را از هيچ چيزى نهى نفرموده، جز آنكه او را از آن، بىنياز كرده است.
6. امام باقر عليه السلام از پدرانش عليهم السلام: پيامبر خدا نزد اهل صفّه مىآمد و آنان، ميهمان پيامبر خدا بودند. آنها خانمان خود را رها كرده، به مدينه هجرت كرده بودند. پيامبر خدا آنان را كه چهارصد مرد بودند، در صفّه مسجد، اسكان داد.