حیات پس از مرگ

سُئِلَ النَّبى (صلّى الله عليه وآله وسلّم): مَنْ اَزْهَدُ النّاس؟

قالَ: «مَنْ لَمْ يَنْسَ المَقابِرَ و الْبَلى؛ وَ تَرَكَ فَضْلَ زينَةِ الدُّنيا؛ وَآثَرَ مايُبْقى على مايُفنى، وَلَمْ يَعُدَّ غَدا مِنْ اَيّامِهِ؛ وَعَدَّ نَفسَهُ فى المَوتى».(1)

از پيامبر (صلّى الله عليه وآله وسلّم) سؤال شد: پرهيزكارترين مردم كيست؟

حضرت فرمودند: «پرهيزكارترين مردم كسى است كه قبر و عذابهاى آن را از ياد نبرد؛ زينتهاى دنيا او را نفريبد؛ سراى جاودان را بر اين دنياى گذران برگزيند؛ فردا را از عمر خويش نشمرد و خود را آماده مرگ كند».

قال الصادق (عليه السلام):«ذِكْرُالْموتِ، يُميتُ الشَّهواتِ فى النَّفسِ؛ ويُقَطِّعُ مَنابِتَ الغَفْلَة؛ وَيُقوّى القلبَ بمواعِدِ اللّه‏ِ؛ و يَرُقُّ الْطَبعَ؛ و يُكسِّرُ اَعلامَ الهَوى؛ و يُطْفى نارَالْحِرصِ؛ وَيُحَقِّرُالدّنيا».(2)

امام صادق (عليه السلام) فرمود: «ياد مرگ، خواهشها و هوسهاى نفسانى را مىميراند؛ ريشه‏هاى غفلت را قطع مىكند؛ دل را به نويدهاى الهى نيرو مىدهد؛ خوى بندگى را در نهاد انسان مىآفريند؛ نقش و نگارهاى دلباختگى به دنيا را به هم مىزند؛ شعله‏هاى حرص و طمع را فرو مىنشاند و دنيا را پست و كوچك مىگرداند».

بنابراين «انديشه مرگ» انسان را از گناه باز مىدارد؛ او را به سوى

(1). «مكارم الاخلاق»، الشيخ الطبرسى، باب12، ص463؛ مؤسسة الاعلمى للمطبوعات.

(2). «المحجة البيضاء»، ج8، ص242.