حیات پس از مرگ

زندگىاش به سختى و تنگى خواهد گذشت.

«وَ نَحْشُرهُ يَوْمَ الْقيامَةِ اَعْمى»

و پس از تحمل اين رنج و سختى، در قيامت نيز، كور محشورش مىكنيم.

مرحوم علامه طباطبايى در تفسير اين آيه مىفرمايد:

«يكى از مصاديق معيشت ضَنْك و زندگى تنگ، عذاب قبر است؛ بنابراين، قسمت اول آيه، به دنيا و برزخ و قسمت دوم آيه، به آخرت مربوط است»(1).

در برخى روايات نيز صفت «ضَنْك» براى قبر به كار برده شده است:

قال النبّى (صلّى الله عليه وآله وسلّم): هَلْ تَدْرُونَ فيما اُنزِلَتْ «فَاِنَّ لَهُ معيشةً ضَنْكا»؟ قالوا: اللّه‏ُ وَرَسُولُهُ اَعْلَم!

قالَ: «عَذابُ الْكافِر فى قَبْره...»(2)

پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) در تفسير واژه «ضنكا» در آيه «فَاِنَّ لَهُ معيشةً ضَنْكا» پرسيد. آنها گفتند: خدا و رسولش آگاه‏ترند.

حضرت فرمود: «مراد از معيشت ضنك، فشار و عذاب قبر كافر است».

(1). برگرفته از: «تفسير الميزان»، ج14، ص 225 ـ 226.

(2). «الفروع من الكافى»، ج3، ص231. «المحجة البيضاء»، ج8، ص305.