امام صادق (عليه السلام) در تفسير اين آيه فرمود:
«ذلِك فِى الدُّنيا ـ قَبْلَ يَوْمِ الْقِيامة ـ لاَنَّ فى نارِالقيامَةِ لايَكُونُ غُدوٌّ وَعشى؛ ثُمَّ قالَ: «هذا فِى الْبَرزَخِ قَبْلَ يَوْمِ الْقِيامَة».(1)
«عذاب سُوء» در جهانِ پيش از قيامت واقع مىشود؛ زيرا قيامت، شب و روز ندارد؛ و اين موضوع در برزخ، قبل از روز قيامت تحقق مىيابد.
دليلى كه در آيه چهارم به آن استناد شد، اينجا نيز صادق است.(2)
مضافا به اينكه، در اين آيه از دو نوع عذاب به شرح زير نام برده مىشود:
1 ـ «سُوء الْعَذاب»: اين عذاب، مربوط به جهان برزخى است و آن عبارت است از نماياندن فرعونيان بر آتش كه نسبت به عذاب آخرت خفيفتر است.
2 ـ «اَشَدّ العَذاب»: اين عذاب، مربوط به جهان اخروى است و آن عبارت است از انداختن فرعونيان در آتش كه نسبت به عذاب برزخ بسيار شديدتر است.
اين آيه، به سه دليل، بر جهان برزخى دلالت دارد:
1 ـ تفاوت بين تعبير عذاب اول «سوء العذاب» و عذاب دوم«اشد العذاب».
(1). «مجمع البيان»، الشيخ الطبرسى، ج8، ص526. مكتبة العلمية الاسلامية. (2). دليلى كه در آن آيه اقامه شد، با استناد به آيه زير است: «لايرون فيها شمسا و لا زمهريرا» در قيامت، خورشيد و ماه ديده نمىشود. دهر (76) آيه 13.