بدون كم و كسر دريافت كردم)».(1)
انسان، در هنگام مرگ با تمام شخصيت و واقعيتش تحويل فرشتگان الهى مىگردد و آنها نيزبه طور كامل و تمام او را دريافت مىدارند؛ لذا از مرگ تعبير به «وفات» يا «توفّى» مىشود؛ بنابراين، مرگ از ديدگاه قرآن، نيستى، نابودى و فنا نيست؛ بلكه انتقال از جهانى به جهانى و از خانهاى به خانهاى ديگر است.
به آياتى در اينباره، توجه فرماييد:
«حتّى اِذا جاءَ اَحَدَكُم الْمَوتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنَا»(2)
آنگاه كه مرگ يكى از شما فرا رسد، فرستادگان ما، او را [به تمام و كمال[ دريافت مىكنند.
«قُل يَتَوَفّاكُم مَلَكُ الْمَوتِ الَّذى وُكِّلَ بِكُم ثُمَّ اِلى رَبِّكُم تُرْجَعُونَ»(3)
بگو: همانا فرشته مرگ كه مسؤوليت گرفتن جانها به او سپرده شده است، در هنگام مرگ [به تمام و كمال] شما را دريافت مىدارد.
«اَعْبُدُ اللّهَ الّذى يَتَوفّاكُم»(4)
خدايى را عبادت مىكنم كه مرگ همه شما به امر اوست.
(1). برگرفته از: «قاموس قرآن»، على اكبر قرشى، ج7، ص 230 ـ 231، دارالكتب الاسلامية. (2). انعام (6) آيه 61. (3). سجده (32) آيه 11. (4). يونس (10) آيه 104.