آب پر كرد. حضرت، ظرف آب را از او گرفت و به من داد. هرگز ظرفى به آن زيبايى نديده بودم و شربتى به آن گوارايى نچشيده بودم!

گفتم: فدايت شوم؛ چنين چيزهايى را نه ديده بودم و نه تصورش را مىكردم.

حضرت فرمود: «اين كمترين چيزهايى است كه خداوند به پيروان ما نويدش را داده است و مؤمن هرگاه بميرد، او را به اين محل آورند. در باغستانهاى اطراف، گردش مىكند و از شرابهاى اينجا مىآشامد».(1)

مظهر جهنم برزخى

حكايت شگفت انگيز زير را از زبان امام صادق (عليه السلام) مىشنويم:

شخصى [شتابان و هراسان] نزد پيامبر اكرم (صلّى الله عليه وآله وسلّم) آمد!

(1). «بحار الانوار»، ج6، ص287:

سالت عن ابى عبداللّه‏ (عليه السلام) عن الحوض (الكوثر).

فقالت لى: «حوض ما بين بصرى الى صنعاء؛ اُتحب ان تراه؟

قلت: نعم، جعلت فداك.

قال: فأخذ بيدى و اخرجنى الى ظهر المدينه ثم ضرب رجله.

فنظرت الى نهر يجرى من جانبه هذا ماءأبيض من الثلج، و من جانبه هذا لبن ابيض من الثلج، و فى وسطه خمر أحسن من الياقوت؛ فما رأيت شيئا أحسن من تلك الخمربين اللبن و الماء.

فقلت له: جعلت فداك، من أين يخرج هذا؟ و من اين مجراه؟

فقال: هذه العيون التى ذكرها اللّه‏ فى كتابه أنهار فى الجنة، عين من ماء، و عين من لبن و عين من خمر تجرى فى هذا النهر؛ ورايت حافيته عليهما شجر فيهن حور معلقات برؤوسهن شعر مارايت شيئا أحسن منهن و بأيديهن آنية مارايت آنية أحسن منها ليست من آنية الدنيا...

فقال لى: هذا أقل ما اعده اللّه‏ لشيعتنا...».