يكى از علما و نويسندگان معاصر تعريف مىكرد: در نجف خدمت آيت اللّه شيخ آقا بزرگ تهرانى رسيدم، در حالى كه از پيرى كمرش خميده بود و دائما در حال نوشتن بود، به ايشان عرض كردم كتابى در حالات حضرت عبدالعظيم نوشته ام، ولى اكنون همراهم نيست، فردا تقديم شما مىكنم.
ايشان كه به سختى حرف مىزدند فرمودند: فردا دير است، اكنون بگوئيد بياورند تا آن را مطالعه كنم!